Ocalałe choinki przy Dworcowej

W moim bloku usytuowanym przy Ducala 20 była niedawno przepychanka w sprawie wycięcia na posesji, od  strony ulicy  Dworcowej, okazałych świerków. Najpierw latem, na zasadzie "jedna pani drugiej pani", rozniosła się wieść o tym  wśród sąsiadów. Niewielu było za usunięciem, większość przeciw. Potem jesienią pojawiło się zawiadomienie Jasielskiej Spółdzielni Mieszkaniowej o zamiarze wystąpienia do Burmistrza Miasta Jasła o zgodę na wycinkę drzew zgodnie ze złożonym  wnioskiem mieszkańców. I wtedy w obronie roślin wystąpiła jedna z lokatorek, córka pana, który 40 lat temu je posadził. Odwiedziła wszystkich domowników zbierając podpisy za pozostawieniem świerków. Znaczna część, bo 35 rodzin z 49 była "za" pozostawieniem, dlatego ta akcja pozwoliła uchronić nasze choinki przed wycięciem. Fakt, że te drzewa zbliżyły ludzi, dzieląc nieco zarazem. Podobnie, jak w mieście, gdzie ostatnio było sporo kontrowersji wokół wycinki drzew. Niektóre istotnie usunięto, ale też sporo nasadzono, nie ma  jednak wśród nich iglaków. Już rosnące zdobią miasto tu i ówdzie, także przy prywatnych domach.

Żadne ze znanych mi dzieł, w tym "Encyklopedia kobiet polskich" czy "Encyklopedia Jasła" nie mają takiego hasła. A tu z pewnością do takiego miana pretenduje wiele jaślanek, tych rodowitych i owych zadomowionych w grodzie nad trzema rzekami. Są w tym gronie moje babcie, mama, siostry, żona, córka, chrzestna mama, liczne ciocie. Także inne krewne odnotowane już w tworzonym drzewie genealogicznym. Również koleżanki  ze szkół wszelkich. I druhny z harcerstwa. Też dobre znajome z moich trzech miejsc pracy: Urzędu Powiatowego, Jasielskiego Domu Kultury, Młodzieżowego Domu Kultury. I radne różnych szczebli, z mojego w nich zasiadania dla województwa krośnieńskiego, powiatu, miasta. I żurnalistki z różnych etapów mojej przygody z tą profesją.

Rozpamiętując  corocznie  śmierć  Jezusa Chrystusa i  świętując Jego Zmartwychwstanie  przeżywamy to każdy na swój sposób. Łączą nas liturgia, sakramenty, obrzędy i symbolika Wielkanocy. Bodaj najpowszechniejszym wyróżnikiem tego czasu jest baranek paschalny.

Franciszkanin Ojciec Artur Zajchowski opisuje ten symbol tak: "Jest zwierzęciem ofiarnym starotestamentowego Święta Paschy: musiało to być zwierzę bez skazy, płci męskiej, jednoroczne. Za zwierzęta ofiarne uważa się jagnięta i koźlęta (Wj 12,5), według innego źródła " owce i cielce (Pwt 16,2). Baranka paschalnego zabijano wieczorem. Należało go spożyć w gronie wierzących do mniej więcej północy; to, co pozostało, spalano. W Nowym Testamencie Chrystus jest Barankiem paschalnym dla chrześcijan na pamiątkę Jego ofiary śmierci złożonej na krzyżu (1 Kor 5,7).  Oznaczenia w nawiasach odnoszą się do źródłowych zapisów z Pisma Świętego.

Kościół Franciszkanów w Jaśle  widok od wschodu - Foto Marek Maczuga