„Moja lepsza strona”, zrodzona z części  materialnych dowodów mojego 60 letniego życia i aktywnego funkcjonowania w jasielskiej społeczności,  zadebiutowała w sieci przed rokiem na owe okrągłe urodziny. Licznie odwiedzana przez roczek  zaciekawiła wielu gości, o czym  życzliwie mi donieśli. Za wszystkie uwagi dotyczące formy i treści tego wizerunku dziękuję. Przychylając się do sugestii czytelników mojej biografii z obrazkami będę sukcesywnie wzbogacał jej zawartość.

Dziś, w kolejne urodzinowe święto bonus dla wszystkich – moje spojrzenie na „Jasło bliżej nieba”. Tak nazwaną ekspozycję  zatrzymanych  w kadrze jasielskich widoków eksponuję równocześnie tu  teraz oraz w Telewizji Jasło.

Lubię, kiedy mój urodzinowy dzień przeżywam aktywnie. W tym roku pracowite przedpołudnie wypełniło spotkanie robocze Komisji Edukacji, Kultury, Sportu i Turystyki Rady Powiatu w pełnym składzie osobowym, a następnie XV Sesja Rady Powiatu Jasielskiego. Kiedy zaczynały się obrady o godzinie 10.00 telefonowała mama, ze wspomnieniem owej pory dnia kiedy przyszedłem na świat. Były też oczywiście życzenia od najbliższych w domu -od rana, wiele serdeczności - od koleżeństwa z całego kraju i gratulacje na sali obrad - z niezrealizowanym pomysłem dziennikarzy podrzucenia mnie do góry - na okoliczność !

Jasło bliżej nieba - galeria

Nasze zapoznanie na jednym z wernisaży w galerii Jasielskiego Domu Kultury intencjonalnie zapowiadało odwiedziny u Pana Andrzeja w Harklowej. Wielokrotnie przekładane kwitowaliśmy uściskami dłoni podczas kolejnych wystaw.

Wreszcie spodziewany wyjazd w któreś wrześniowe popołudnie zawiódł mnie przed „wrota warownego”  AZYLU z takim właśnie mianem wyrzeźbionym na bramie wjazdowej. Okazałe ołówki łączące palisadę okazały się light motywem tego niezwykłego gospodarstwa. Szczyty drewnianej zabudowy wieńczą wszechobecne pegazy, jakby same szukały tu natchnienia. Za płotem doliczyłem się trzech drewnianych  obiektów,  w tym po lewej domu na podmurówce, którego ganek pozwala wyjść na drugą stronę chaty po jej południowej stronie. Stamtąd bliżej do plenerowej pracowni mistrza. Pod chmurką usytuowano także prysznic z zimną wodą zarówno dla higieny, co i ochłody domowników.

„Hajże na Soplicę”, niosło się w piątek 7 października 2011  przez Gorajowicki park  akurat w momencie, gdy w jasielskim szpitalu  z ekranów telewizorów rozlegał się sygnał powitalny „Teleexpressu”. Sam to widziałem i słyszałem uczestnicząc w inscenizacji „Pana Tadeusza”, jaką na kulminację obchodów 50 lecia naszej szkoły medycznej pokazano przy dworku Sroczyńskich.

Owa epopeja Adama Mickiewicza jest w repertuarze Teatru im. Wandy Siemaszkowej od Jubileuszu 65 lecia tej sceny. W spektaklu, który wyreżyserowała Irena Jun wystąpił niemal cały zespół rzeszowskiego teatru. Przedstawienie było już pokazywane ongiś w JDK. Pomysł przeniesienia w otocznie stylowej budowli był przedni, szkoda, że aura i mało skuteczna reklama przedsięwzięcia  nie ściągnęły do wiekowego  parku spodziewanych tłumów.

To, co  Mickiewicz napisał , ku pokrzepieniu serc, pełen patriotyzmu i nadziei, tak patetycznie i pięknie, rzeszowscy aktorzy  pokazali  jako opowieść o prawdziwych ludziach, podobnych do nas, tyle, że żyjących kilkaset lat temu. Całe przedstawienie, bez wyszukanej  scenografii, okraszone muzyką współczesną zaskakuje nowatorstwem  adaptacji i rozwiązaniami technicznymi. Wspaniale grający aktorzy , bawiąc nas, wskazują na ważne kwestie , które zacny autor miał na myśli , a reżyser szczęśliwie zachował .

Będąc w tym miejscu dość przypomnieć inne wydarzenie artystyczne, na które tam w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku zaprowadziła mnie mama. Otóż w miejscu, gdzie dziś jest główne wejście  do jasielskiego szpitala wystawiono wówczas inscenizację dzieła Ignacego Kraszewskiego ‘”Stara Baśń”. Widowisko przygotował amatorski Zespół teatralny działający przy Zakładach Chemicznych „Gamrat” w Jaśle. Spektakl wyreżyserowała Maria Magdalena  Witowska, która także sama zaprojektowała i wykonała kostiumy. Scenografia z dominującą mysią  wieżą (pamiętam) była autorstwa małżonka Stanisława Witowskiego. Przedstawienie chwalono za malowniczą, realistyczną lekcję historii zrealizowaną w naturalnej scenerii.

Warto wspomnieć, że Pani Maria Witowska zagrała wtedy w spektaklu rolę staruchy , by dokładnie w 1960 roku powtórzyć tę kreację  w filmie fabularnym, kręconym w Kruszwicy nad jeziorem Gopło.

Jasielską adaptację „Starej Baśni” oglądało wówczas niemal całe miasto. Miejsce na pokazanie historycznej opowieści było wprost idealne. Dodatkowo ów  park był , jak mówią starsi jaślanie, po wyzwoleniu miasta, miejscem ich rekreacji i licznych festynów.

Największy  tłum jaślan, jaki pamiętam w tym miejscu, zgromadził się 1 grudnia 1966 roku na otwarciu szpitala powiatowego, wybijając szyby w drzwiach wejściowych. Teren ten upodobali sobie ostatnio jasielscy ułani,którzy zgotowali nam niedawno pouczające widowisko historyczne. Otoczenie samego dworku pamięta też szokujących uczestników I Zjazdu motocyklistów im. Hubala.